toch wel wat onwennig ... (that's me)

... zo voelde ik me deze namiddag ... een beetje onwennig ...
zonder reden weliswaar, maar zo ben ik nu eenmaal.
Deze namiddag had ik 2 héél lieve mama's op bezoek. Mama V. kwam nog ff langs voor de bevalling. Haar klein ukje zal in januari 2010 de kadeekes komen vergezellen. We hadden een leuk en aangenaam gesprek. Ik tel vol spanning af tot ik het geboortekaartje mag ontvangen en mag kennismaken met het kleine wondertje. Mama M., Femke's mama, kwam ff goeiedag zeggen. Zowel Femke als de mama zagen er stralend (bruin) uit. De Bulgaarse zon had hen blijkbaar deugd gedaan. Ik kreeg ook een leuke attentie, waarvoor nogmaals een dikke knuf XXX.
Waarom voelde ik me dan onwennig? Wel, omdat ik het gevoel had dat mijn structuur (routine) een beetje in duigen viel. De kindjes werden rustig op eigen tempo wakker en ik haalde hen één voor één naar beneden. Maar zat ik bij de mama's op de zetel, had ik een schuldgevoel dat ik niet met de kids bezig was (hoewel ik ze van tijd tot tijd wel aanmoedigde). Was ik met de kids bezig, had ik het gevoel dat ik de mama's aan hun lot overliet. Waar ik ook was, ik bleef steeds met het gevoel zitten dat ik maar 'half-goed' bezig was.
Ook al hebben de kids er waarschijnlijk niets van gemerkt, ik had het gevoel dat de opvang niet zo vlot verliep als gewoonlijk (de 'actie' ontbrak deels). Mijn aandacht moest verdeeld worden.
But: that's me ... ik heb nogal gemakkelijk een schuldgevoel of ik twijfel gemakkelijk aan mezelf.
Maar de meesten die me kennen weten al: what you see, is what you get. That's also me: open, eerlijk (soms op het naIeve af (bloos, bloos)). Klikt het niet, dan botst het, so be it ...