Soms ...

... soms heb je zo van die dagen die, hoe zegt men dat (?), ei zo na perfect zijn. Zo'n dag dat je 'traag' leeft en 'echt' geniet van de dingen om je heen, van wie je bent, met wie je bent, waar je bent ... kortom je voelt je ... Gelukkig (met grote 'G') :-)
Vandaag was zo'n dag.
Traag begonnen: uitgeslapen tot 9u15 toen dochterlief zich in mijn schootje kwam nestelen. Inmiddels hoorde ik beneden al de nodige bedrijvigheid. En ik dacht: sebiet koffiekoeken for me :-) want ventje was al vroeg uit de veren. Toen ik pas mijn warm nestje verliet, had hij al het barre weer getrotseerd om bij de bakker en slager langs te gaan. Na een gezellig ontbijt, kropen mijn kadeekes lekker op de bank, in pyama -'t is tenslotte weekend, dus da's gepermiteerd - om wat TV te kijken. Sedert dinsdag hebben we digitale TV en daarmee ook gratis 14dg Prime, dus staat de Recorder een tijdje in overdrive, want daar moeten we natuurlijk van profiteren.
Het liep al tegen 11-en aan toen ik, na een verkwikkend doucheke, de kids aanspoorde zich aan te kleden.
En dat het winter is hebben we geweten. Terwijl buiten de ijzige wind guurde, maakte ik een echte winterkost klaar: savooi met spek, njamie ... ineens 2 kolen gemaakt, zodat ik morgen niet meer hoef te koken. Again another lazy sunday :-).
In de namiddag genoten manlief en ik samen van een lekker bakje koffie met truffels die ik gisteren kreeg van de mama van Amélie. Was me dat een verrassing: gisteren stond Amélietje samen met mama en broer aan de deur om me te bedanken voor de goeie zorgen ... Bij deze: nogmaals bedankt voor de lieve attentie !!! Inmiddels leefden de kids zich uit in de sneeuw. Warm ingeduffeld ontstond er een heus sneeuwballengevecht ... zelfs onze kleinste schavuit liet zich niet kennen en gaf haar broers er flink van langs. De slee werd opnieuw van stal gehaald en de kids trokken met papa richting kouter.
Intussentijd had ik tijd in overvloed om rustig wat op te ruimen.
Gelet op het aangroeiende sneeuwtapijt én ermee rekening houdend dat we dit niet alle dagen meemaken, besloten dochterlief en ik, tegen valavond nog even te voet naar de winkel te gaan. Dat rubberlaarzen met 2 paar sokken niet volstonden, had ik pas door toen we al een heel eind gewandeld hadden ... Ondanks de koude genoten we met volle teugen. We maakten er een lolletje van om op elk maagdelijk wit stukje onze voetafdrukken achter te laten. We lachten, we gierden van de pret ... een moeder-dochtermoment om te koesteren.
Thuisgekomen werden we verwelkomd door een grote sneeuwman - een creatie van onze olijke twins. Mr Snowman zal het wellicht enkele dagen overleven en als de batterijen van het fototoestel opgeladen zijn, volgen er wel foto's.
SAMEN eten, nog zo'n stokpaardje van mij, was deze avond ook supergezellig. Naar zaterdagse gewoonte met pistolets en sandwiches. Op de achtergrond Radio 2 met het Vlaamsche Levenslied ... (manlief vond dit ongepast op een zaterdagavond, maar dat liet ik niet aan mijn hart komen).
Na het avondmaal knutselde ik met Litte nog een sneeuwman. Gisteren deed ik hetzelfde met de opvangkids en het resultaat mag er best wezen (foto's volgen). Dochterlief vond het fijn dat de verf nog eens werd bovengehaald, want na het geknoei van de laatste keer, werd hij een tijdlang naar de kast verbannen. Om de avond in schoonheid te eindigen, mochten Kobe en Tibo nog een uurtje op de Playstation. De laatste tijd zijn ze verslingerd aan lezen (vnl Geronimo Stilton) en stond de PS er 'werkloos' bij - uiteraard tot groot jolijt van mezelf -.
We sloten de avond af, gezellig met z'n 5-en op de bank, kijkend en genietend van de Kampioenen.
Zalig zo'n dag. Op één van de
blogs die ik volg las ik als voornemen voor 2010: 'Wat meer ZIJN, en wat minder HEBBEN'. Met deze wijsheid in het achterhoofd, ben ik er vandaag dus in geslaagd een 'bijna-perfecte' zaterdag te beleven waar het allerbelangrijkste: het GEZIN centraal stond.

XXX